De Langste Zondag

‘Life is what happens to you, while you’re busy making other plans’…

Dierbare lezers. Mijn nieuwsbrief heeft al jaren de ondertitel ‘Zo maandelijks mogelijk’. Een fijn voorbehoud; het is de intentie om een maandelijkse nieuwsbrief te maken, maar soms komt het leven ertussen en zorgen omstandigheden ervoor dat er soms wat langere tijd tussen zit. Ditmaal was de reden de coronacrisis, een wonderlijke situatie die niemand zag aankomen.

Vanaf 16 maart begon ik het woord ‘semi-lockdown’ te gebruiken in mijn dagverslagen in WorkFlowy. Een paar weken eerder was de markt waar ik de meeste omzet behaal al langzaam beginnen in te storten. Inmiddels is het zes weken later en zitten we wereldwijd in een compleet andere realiteit. Daar valt zoveel over te zeggen dat ik dat onmogelijk in één nieuwsbrief kwijt kan. Of wil. Want ik heb geen idee hoe het jullie vergaat. Sommigen zullen misschien dierbaren verloren hebben, of zitten zwaar in de put, financieel of mentaal. Ik kan niet inschatten of er mentale ruimte is bij jullie om te lezen over mijn inzichten en avonturen, vandaar dat ik meer dan aarzelend begon aan deze nieuwsbrief.
Maar goed, ik heb ooit beloofd om te schrijven over hoe het mij vergaat, wat ik zie en leer, en wat ik meemaak. Dus dat doe ik dan maar gewoon: wellicht is het van waarde of biedt het aanknopingspunten of perspectieven die bruikbaar zijn in deze tijd.

Ik trek doorgaans het land door voor lezingen en workshops en ben in contact met veel mensen. Daarnaast host ik in wisselende teams veel kleine evenementen zoals Stand-Up Stories en Permanent Beta meet-ups.
Ik had daar achteraf beter eerder mee kunnen stoppen. Ik bedoel: misschien hadden we met z’n allen de situatie eerder serieus moeten nemen. Sprekers zoals ik, die zich in veel meer verschillende kringen bewegen en optreden door het hele land zijn erg geschikt om (sociale) virussen te verspreiden.

Een groot deel van wat ik normaliter overdag doe kwam dus ineens tot stilstand. Maar (helaas en gelukkig) heb ik in mijn leven al veel vaker moeten dealen met een crisis. Dus ik schoot niet in paniek, en begon de tuin te doen en mijn huis flink op te ruimen. Ballast te lozen.
De eerste 12 dagen schoot ik in een monnikachtige stand en kwam langzaam tot het inzicht dat er in deze tijd geen rechter ineens mensen het huis uit laat zetten, of de stroom laat afsluiten als je de rekening even niet kunt betalen. In tegenstelling tot de eerdere crises die ik kende was dit er een van een andere orde! Want als iedereen in hetzelfde schuitje zit, is de dynamiek van een hoop zaken anders. En met het besef dat er genoeg mensen zijn die ik kan bellen voor geld om te eten de komende 12 maanden, werd ik nog rustiger dan ik al was en verscheen er weer een glimlach.

‘Never let a good crisis go to waste,’ zei Winston Churchill.
En ik begon nog meer op te ruimen. En te lezen. En te wandelen, met keurig minstens anderhalve meter afstand. Ik probeerde de nieuwe realiteit(en) te bevatten. Het was alsof iemand op de reset-knop had gedrukt. De koffietentjes waren dicht, de bios, de bieb, mijn favoriete restaurants. En ik vond het eigenlijk helemaal prima zo. Een soort hele lange zondag, waarin ik voor het eerst sinds mijn 15e (toen ik begon met ondernemen) niet het gevoel had dat ik van alles moest.
Voor de duidelijkheid: ik zie heus de horror en narigheid van deze crisis, waarvan de impact pas over een tijd te duiden valt. Het is de grootste wereldwijde crisis sinds de Tweede Wereldoorlog.
Maar ik kwam tot de conclusie dat het beter is voor mij en om voor jullie, Nederland en de wereld van waarde te zijn, als ik eerst mijn rust pak en tot stilstand kom. Ik zag vakbroeders als een malle schakelen en hun ‘handel’ verplaatsen naar online. Maar dat voelde voor mij niet goed; ik vermoedde dat dat een vecht-reflex was zoals Saskia Görtz mooi beschreef in deze column over leidinggeven in crisistijd.
En dus bleef ik wandelen en opruimen. En toen begon het te stromen. De belletjes gingen rinkelen, de inzichten kwamen op, en ik kwam in een creatieve flow die ik sinds de zomer van 2005, toen ik voorbereidingen aan het treffen was voor Lifehacking.nl, niet heb meegemaakt.

Ik schreef er een column over in het Haarlemse Magazine LEVEN:
De Langste Zondag.

Inmiddels heb ik trouwens, op 3 juli, mijn eerste ‘coronaproof ‘lezing weer gegeven, voor 300 man (zie de foto hierboven). En nu ben ik vooral benieuwd of mijn boekingen voor na de zomer daadwerkelijk blijven staan….