In Memoriam: Albert Nijmeijer

Op 29 februari 2020 overleed Albert Nijmeijer. En als ik erover nadenk was hij de eerste volwassene buiten mijn familie om die me inspireerde. Ik was een jaar of 6 toen ik bij de padvinders ging. Tegenwoordig heet dat scouting, maar bij ons op het dorp in het Drentse Borger noemden we dat steevast de padvinderij. Een mooi stelletje mafkezen bij elkaar, dol op in bomen klimmen, vlotten en bruggen bouwen over het kanaal en ravotten in de natuur met spelletjes als ‘hollandse leeuwen’, dweilhockey (of dweilhokkie) en levend stratego. En niet te vergeten reuzenmikado, met palen van wel 6 meter!

Bij de welpen (toen de jongste leden tot en met een jaar of 11) kun je allemaal insignes verdienen met opdrachten en taken.
Albert was de akela (het opperhoofd) van de groep en wist met zijn inzet en geduld ons elke keer uit te dagen en wild te krijgen om avonturen aan te gaan. Enorm indrukwekkend vond ik dat als klein jochie. Ik was dan ook enorm trots toen hij op een avond bij ons thuis kwam om mij een soort insigne-examen af te laten leggen. Ik wist zowaar en flink aantal van die dingen te scoren die maar net op de mouwen van mijn scoutinguniform pasten. Albert was een man van weinig woorden, maar hij voelde mijn leven lang heel vertrouwd. En toen ik een hunebed ging bouwen kon hij het niet laten om erbij te zijn.  Bij de uitvaart kwam ik erachter hoeveel meer hij voor de gemeenschap had betekend in allerlei rollen, van de EHBO-vereniging tot en met de toneelverenging. Tijdens de uitvaart, die geheel in het Drents was, bleek dat hij gewoon de belichaming was van het ondergewaarde weefsel van het platteland; Noaberschap.

Rust zacht Albert! En ontzettend bedankt voor alle mooie momenten en lessen. Ik ben die padvinderswet erg serieus gaan nemen en laat geen moment onbenut om mensen erop te wijzen.