The joy of sadness

“Lass dir Alles geschehn: Schönheit und Schrecken.
Man muss nur gehn: Kein Gefühl ist das fernste.” – Rainer Maria Rilke

Goed, de kop is eraf, het jaar 2020 is begonnen. Een nieuw decennium en ik heb er zin in. Zoals altijd is de periode rondom kerst en oud en nieuw voor mij een periode van bezinning. Van opruimen en loslaten. En zeker nu.
Het afgelopen half jaar was op persoonlijk vlak nogal turbulent. Soms heb je dat, en het hoort bij het leven. Gedoe, verlies, pijn, verdriet; de vervelende kant van het leven.
In al die turbulentie deelde ik her en der wat van mijn pijn en verdriet. En het wonderlijke was dat mensen stomverbaasd waren dat ook mijn leven vol zit met gedoe, narigheid en tegenslag. En dat ze uit het beeld van hun ontmoetingen met mij, en het lezen van deze nieuwsbrief niet konden opmaken dat er naast mijn optimistische kijk op het leven ook regelmatig dingen minder goed gaan. Welnu, na wat soul searching en gepuzzel met mezelf: het zit als volgt:
Zonder dat ik nu helemaal precies snap hoe het zit met The Secret (Rhonda Byrne) geloof ik op zich best dat alles dat je aandacht geeft groeit. En na een shitload aan levensbepalende narigheden in mijn twintiger jaren heb ik mezelf een soort mentale jiujitsu aangeleerd (bij gebrek aan betere taal). Als ik kan kiezen tussen aandacht geven aan narigheid en vervelende zaken, met wie dan ook, of aan zaken die me energie geven en waar ik oprecht blij van word, zal ik altijd kiezen voor het laatste. Want roeren in die shit levert een hoop stank en gedoe op, terwijl lucht en leven inblazen in de creatie van iets nieuws zoveel meer oplevert. Dit is niet hetzelfde als ontkennen of negeren, maar bewust de aandacht richten op waar de ruimte is. En in mijn ervaring is dat beter voor je hart en voor de situatie waarin je je bevindt. En tot nu toe levert het creëren van ruimte me veel meer op dan malen over iets ouds. In zijn meditaties beschrijft Marcus Aurelius, keizer in de tweede eeuw, op diverse manieren hoe het lot ons allen onheus behandelt maar dat we een keuze hebben hoe we daarmee omgaan.

Ik mijmer wel over de narigheid, maar parallel aan het creëren. Opdat ik niet de lessen en inzichten mis. En dat doe ik het liefst in mijn eentje. Ik weet dat er kracht schuilt in kwetsbaarheid, maar niet iedereen verdient het om die kwetsbaarheid te zien.

Dus lieve lezers, ook ik ben only human. Maar ik verblijd jullie liever met wonderlijke observaties en analyses, of met vrolijke avonturen. Mocht je zelf willen dansen met pijn en verdriet, lees dan dit artikel van Steve Pavlina eens: The Joy of Sadness.