Springen met de commando’s

I always love my job, maar soms is het wel even héééél gaaf. Ik was al eerder bij diverse krijgsmachtonderdelen op bezoek geweest en en ook eens bij de Luchtmobiele Brigade, maar onlangs sprak ik voor het Korps Commandotroepen en niet gewoon een paar commando’s, maar gewoon allemaal. Ik kan je vertellen, dat was best intimiderend. Ik ben op zich niet voor een kleintje vervaard, maar die commando’s, die zijn the last resort, die bel je als je niemand anders meer kunt bellen. Ze hebben vaardigheden waarvan ik niet eens wist dat je ze ergens kon leren, ze zijn zo stabiel dat ze kunnen nadenken onder extreme omstandigheden, het zijn geen types die je wat wijs kunt maken, zeg maar. In een van mijn computerspelletjes van vroeger telde een groene baret voor 30 gewone soldaten. Ik sprak voor 400 man, maar eigenlijk dus voor 12.000. 🙂

Het was geen sinecure om daar over thema’s als synergie, terreur, Iran, overvloed en geopolitiek te praten. Maar het pakte goed uit, ik kreeg mooie vragen na afloop, een prachtig boek en… ze daagden me uit om een keer mee te springen met het parachutistenteam.

Dat wilde ik wel.

Ik bedoel: deze mannen springen achter de linies met volle bepakking en wapens in vijandig gebied, met HALO – high altitude, low opening – waarbij ze van grote hoogte springen en pas zo laag mogelijk hun parachute openen. Ik vond het dus nógal een eer om met hen mee te mogen.

Je weet van tevoren niet wat zo’n ervaring het mentaal met je doet, maar ik vond het dus fantastisch. Ik bleef wel een beetje achter met een puzzel: ik had gedacht dat het reptielenbrein op zo’n vrije val nogal heftig zou reageren, met veel adrenaline, maar dat vond ik dus niet terug in mijn hartslagdata. Die is tijdens de hele sprong rond de 80 gebleven. Raar toch? Ik vond het blijkbaar meer een mooi avontuur dan iets stressvols. Ik wijt dat maar aan de zeer kundige mensen bij de commando’s, waardoor ik niet het gevoel van gevaar heb ervaren. Op de kermis ben ik echt niet zo’n held namelijk.