Stappen en steppen

STAPPEN EN STEPPEN 

Sinds ik dagelijks 35 kilometer moest fietsen van en naar mijn middelbare school heb ik een pesthekel aan fietsen. Ik wandel liever 15 kilometer dan dat ik 5 kilometer fiets, zeg maar. Helaas ontkom je er niet aan, als je kinderen hebt, dan moet je er weer aan geloven. En dat betekent dat ik op zoek moeten naar een nieuwe fiets, want mijn oude werd onlangs gestolen. Ik denk dat het een elektrische wordt…

Sinds ik met Quantified Self bezig ben en een fanatieke Apple Watch gebruiker, kan ik zonder veel gedoe mijn dagelijkse stappen monitoren. 11.500 stappen haal ik zo goed als altijd, maar regelmatig tik ik de 20.000 aan. Hoe? Door gewoon bijna alles wat je lopend kunt doen, lopend te doen. Lopend naar het station i.p.v met de bus, bijvoorbeeld. En als ik mensen moet bellen doe ik dat wandelend in plaats van zittend achter mijn bureau.
Een bijkomend aspect is het nog steeds fanatiek door mij gespeelde Pokémon Go. Ik heb bijna het finale level 40 bereikt, maar er zijn laatst zoveel leuke features aan het spel toegevoegd dat ik voorlopig nog wel even blijf spelen. (En ik ben zeker niet de enige: inmiddels hebben een miljard(!) mensen het spel gedownload.)

Ik grap vaak bij lezingen dat Pokémon Go met afstand het meest succesvolle anti-obesitasprogramma op de planeet is. Ga maar na: 150 miljoen mensen lopen dagelijks tussen de 2000 en 8000 stappen in de buitenlucht méér, jagend op niet-bestaande monstertjes. Zelfs als je als overheid miljarden zou uittrekken om zoveel mensen in beweging te krijgen, zou het nog niet lukken.

Maar goed: daar rees ineens een dilemma. Ik hou dus van lopen, maar ineens zie ik steeds vaker in het straatbeeld van die kleine elektrische stepjes voorbij zoeven. Omdat mijn laatste ervaring met een microvehicle – de ‘roadfloat’ om precies te zijn – niet zo’n daverend succes was, had ik me voorgenomen om nooit meer op een dergelijk voertuig te stappen.

Maar ja. Dit is een stépje. En ik hou van stepjes! Nadat ik in het jaar 2000 op de grootste internetconferentie ter wereld was geweest kwam ik thuis met een opvouwbaar stepje. Ik werd door iedereen uitgelachen, maar ik heb er jaren plezier van gehad, wat een handig ding!
Maar nu zijn ze er dus elektrisch. In steden als Madrid en Parijs loopt het de spuigaten uit, daar zijn ze inmiddels zo verschrikkelijk populair dat mensen er last van hebben, en uiteraard zijn de eerste dodelijke ongelukken al gemeld.

In Nederland zijn ze nog niet toegestaan (dat is volgens mij niet hetzelfde als verboden?) en het ziet ernaar uit dat legalisering nog wel even op zich laat wachten, met de bureaucratie in Nederland. En sinds het treurige ongeval met de Stint is de overheid al helemaal niet zo happig op het toestaan van nieuwe motorisch aangedreven voertuigen. Logisch.

En toch wil ik er een.
Het zou me zoveel geld en gedoe schelen, zoveel taxi’s en Ubers en wachten! Aangezien het ding klein en opvouwbaar is kan ik het meenemen in de trein en dan zo, hop, van het station naar de plaats van bestemming zoeven.
Ik ben met name gecharmeerd van de Xiaomi M365, met een maximumsnelheid van 25 km/u en een actieradius van 45 km.

Ik ben benieuwd. Ga ik er een aanschaffen? Durf ik het aan? Zal hij in beslag genomen worden door de politie hier in Haarlem? Of loopt dat zo’n vaart niet? Het nadeel van zo’n stepje is dat is je er niet mee in de regen kunt steppen. En: zal het steppen me niet teveel stappen gaan kosten?

Oh. Oeps: