Mijn zomer begint altijd met Jim

Rond mijn 21ste raakte ik in de ban van The Doors. Ik draaide al hun albums en vooral de live-concerten. Op een zeker moment kreeg ik het het boek van Jerry Hopkins en Daniel Sugarman te pakken: No one here gets out alive – en de schellen vielen van mijn ogen.
Sindsdien begin iedere zomer voor mij met het herlezen van dat boek (dat overigens ook werd verfilmd werd met een bizar goede hoofdrol van Val Kilmer). Met een rum-cola. En een sigaar.
De meeste mensen die ik spreek over Morrison beginnen vooral over hoe hij zijn leven verknald heeft met drugs en alcohol. En dat hij best een paar aardige nummers geschreven heeft. Of dat ze bij zijn graf in Parijs geweest zijn. Ik moet zeggen dat ik inmiddels niet zo geïnteresseerd meer ben in de muziek van The Doors. Morrison was naast zanger ook dichter, onder de naam James Douglas Morrison. Een vak dat hij serieuzer nam dan zijn muziek.

Jim Morrison is net als de andere leden van de illustere club van 27 slechts 27 jaar geworden. Maar wat mij al jaren mateloos intrigeert is de filosofische kant en de krankzinnige hoeveelheid intellectuele en filosofische bagage die hij had vergaard in zijn jonge jaren. En hoe hij in zijn live-performances in het tijdsgewricht van einde jaren 1960 en begin jaren 1970 de opgedane inzichten toepaste in zalen. De naam van zijn band was afgeleid van een dichtregel uit The mariage of heaven and hell van William Blake:“If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is: infinite.”

Ik heb een hoop geleerd van Morrison. Een bekende quote van hem is: “Let’s just say I was testing the bounds of reality. I was curious to see what would happen. That’s all it was: just curiosity.” 

Mensen zoeken vaak van alles achter je motieven. En hoe zichtbaarder je wordt, des te meer verhalen, roddels en mythes er ontstaan. Al zo lang ik me kan heugen is nieuwsgierigheid de grootste motor en motivatie achter alles wat ik doe. Net als Morrison experimenteer ik op het podium met de zaal. De inzichten achter het nummer Break on through to the other side zijn goud voor mensen on stage. Maar ik hoef gelukkig niet met drugs en drank tot het uiterste te gaan. Hetgeen me bij een van mijn eigen tegeltjeswijsheden bracht:

“Ga zo hard als je kan, zonder haast te hebben. En zonder jezelf en anderen in gevaar te brengen.” 

Mijn favoriete album is An American Prayer, dat na de dood van Morrison verscheen. Mijn favoriete nummers zijn Roadhouse Blues en Peace Frog.