Het referendum werkt, schaf het niet af!

Gepubliceerd: 7 juni 2018

Door: Martijn Aslander

Categoriën: Algemeen, Overige

Deel dit bericht:

Tegenwoordig vind je mijn wekelijkse portie belevenissen, inzichten, mijmeringen én handige tips op World Hey bekijk hier de laatste of schrijf je hieronder ↓ eenvoudig in en je ontvangt ze in je inbox.

Het maar een paar keer voorgekomen, sinds ik in 2012 met deze nieuwsbrief begon, dat ik me moest beroepen op de ondertitel/disclaimer ‘zo maandelijks mogelijk’. Maar nu was het weer zover; het lukte niet, het kwam er niet van, er verscheen een hele tijd geen nieuwsbrief. Niet omdat ik geen tijd had, maar omdat ik het lastig vond om taal te vinden voor wat ik wilde zeggen. Hoogst zeldzaam en nogal merkwaardig voor mijn doen. Het had te maken met de verbijstering over de manier waarop D66 en het kabinet met de wet raadgevend referendum omsprongen, en dan met name over de brute poging om die versneld af te serveren. Ik kom er nog steeds niet uit. Maar ik ben sindsdien wel flink bezig gegaan met die puzzel. Inmiddels zijn we een  referendum verder en heb ik een spoedcursus staatsrecht gehad, naast een crashcourse politieke beïnvloeding ;). Met meer dan grote belangstelling volgde ik het ‘Sleepwet’-referendum van dichtbij en zag ik de bizarre draai van Kees Verhoeven. En nam ik bij uitzondering deel aan een debat in Pakhuis de Zwijger met referendum-wet bedenkers Boris van der Ham en Niesco Dubbelboer, over waarom een referendum een heel goed idee is. En waarom de manier waarop het nu wordt afgeschaft van geen kanten deugt. Zoals gelukkig ook alle door de Eerste Kamer geraadpleegde experts werd beaamd. Waar ik vooral lol in had was in het uitleggen dat ik vóór veiligheidsdiensten ben en tégen deze sleepwet. Iets met asynchroniteit tussen wat wij van de Overheid mogen weten en wat zij van ons mogen weten. Een hellend vlak.

Ik ben erg verheugd over hoe het ‘Sleepwet’-referendum is verlopen. Zo’n beetje alle argumenten die gebruikt werden na het eerste (Oekraïne)referendum om er meteen maar mee te stoppen, bleken ineens geen opgeld meer te doen. Wat een mooi uitgebalanceerd, informatief en leerzaam debat werd er gevoerd, zonder hysterie. Het raadgevend referendum is gewoon een prachtig middel, naast de vierjaarlijkse stembusgang. En nu ineens is er een (kleine) kans, dat de Eerste Kamer na alle lessen, inzichten en protesten wellicht toch weer van mening verandert en misschien zelfs een referendum over het afschaffen van het referendum mogelijk maakt. En voor het geval dat niet mocht lukken ben ik ineens betrokken bij het mogelijk laatste referendum dat we ooit zullen hebben, over de Donorwet. Voor alle duidelijkheid: ik ben vóór het vrijwillig doneren van organen. En mordicus tegen het paardenmiddel dat onze overheid inzet om dat een flinke boost te geven. Met de kleinst mogelijke meerderheid is de wet door de kamers geloodst. Er zijn vele manieren om naar democratie te kijken. De helft plus 1 bijvoorbeeld. Maar dit land heeft een rijke historie van het erkennen en rekening houden met minderheidsstandpunten. En juist daar lijkt de huidige regering flink vandaan te bewegen. Geen goede zaak, al was het alleen al omdat het slim regelen van meer donoren op zoveel andere manieren prima geregeld kan worden… Zo zou je bijvoorbeeld iemand die zijn ID-kaart, paspoort of rijbewijs ophaalt bij de gemeenteloket kunnen vragen om een JA of NEE.

Vind je ook dat de nieuwe wet niet de juiste oplossing is, ga dan nu naar www.hartvoordemocratie.nl en teken (vóór 14 juni!) voor het referendum.

 

(Lees hier het blog wat ik er enige tijd geleden over schreef.)

Met Annette Dölle had ik een paar mooie gesprekken over het referendum en ze besloot dit artikel te publiceren over waarom je zo weinig vrouwen hoort over het referendum. Prompt kreeg ze van Bart Nijman een uitnodiging om erover te spreken op de podcast van Geenstijl. Het leverde een boeiend gesprek op.