Be gone, Facebook!

Al een hele tijd speelde ik met de gedachte om ermee te stoppen. Sluipenderwijs begon Facebook steeds meer dingetjes te doen die ik niet zo leuk vond. Maar ik was ook nog een beetje in de ontkenning: het leverde me nog steeds het een en ander op.

Maar, geïnspireerd door de column van Jim Stolze waarin hij ‘zijn digitale verkering met Mark Zuckerberg uitmaakt’ heb ik toch de knoop doorgehakt. Soms is de tijd ineens rijp om een statement te maken. Waar ik vooral klaar mee was is de manier waarop Facebook omgaat met zijn macht (with great power comes great responsability, etc.) Het voelde niet langer goed, om Facebook te voorzien van informatie, in ruil voor een ‘gratis’ dienst.
En wat ik ook steeds vervelender begon te vinden was dat Facebook voor mijn gevoel steeds meer een ‘politiek spel’ wordt, waarin we elkaar de maat nemen en het belangrijk is wie wel of niet op welke post reageert. Niet gezond, lijkt me…

Maar. Stoppen met Facebook is nog helemaal niet simpel (nóg een reden om te willen stoppen met Facebook). En niet alleen omdat de verwijderknop onvindbaar is (hack dit zo) maar vooral omdat Facebook zich op allerlei manieren onmisbaar maakt in iemands leven.

Zo heb ik bijvoorbeeld een heleboel aan Facebook gekoppelde accounts. Want dat was altijd zo lekker snel en makkelijk, hè: met één druk op de knop inloggen via Facebook, of weer al je gegevens intypen om een profiel aan te maken, die keuze is snel gemaakt.
Maar vervolgens zit je dus met de gebakken peren.
Een van mijn meest gebruikte apps, Spotify, is gekoppeld aan Facebook. Getverderrie! Wanneer ik mijn Facebook verwijder, moet ik dus een nieuw Spotify-account aanmaken en al mijn afspeellijsten opnieuw aanleggen. Wat een gelazer.
Ook heb ik door de jaren heen best een heleboel waardevolle dingen gedeeld en verzameld op Facebook die ik niet zomaar kwijt wil, dus ik zal eerst alles moeten downloaden…(lees hier hoe)

Inmiddels had ik besloten om de Facebookpagina van Martijn Aslander voorlopig wel te willen behouden, want dat is pr-technisch toch wel heel handig. En daarnaast wil ik ook eigenlijk mijn groepen nog niet kwijt – omdat daar gewoon geen goed alternatief voor is. Maar ja, dat kan dus allemaal niet zonder ook mijn persoonlijke account in de lucht te houden.

Voorlopig ben ik dus maar gezwicht voor een compromis. Ik laat mijn account voorlopig bestaan, maar dan slapend. Zonder vrienden. Die ik dus nu allemaal aan het verwijderen ben. Alle zestienhonderdzoveel. Eén voor één. Te beginnen bij mijn ‘beste vrienden’, want die staan bij Facebook nou eenmaal bovenaan. Ik heb al vele verontwaardigde reacties gekregen: ‘Heb je me nou ontvríénd??’ ‘Euh. Ja. Maar ik hou nog wel van je hoor. Ook al zal ik waarschijnlijk vanaf nu altijd je verjaardag vergeten.’

Ik blijf nog wel op Twitter. Als je me zoekt kun je me daar vinden. Ook zijn mijn #20:36 foto’s daar te bekijken.

(Je hoeft overigens geen tech-expert te zijn om te voorspellen dat er een grote Facebook-leegloop zal gaan plaatsvinden de komende tijd.)