Waarom ik even een beetje teleurgesteld was maar hoe het toen toch nog leuk werd
Gepubliceerd: 11 november 2017
Door: Martijn Aslander
Categoriën: Lezingen
Tegenwoordig vind je mijn wekelijkse portie belevenissen, inzichten, mijmeringen én handige tips op World Hey bekijk hier de laatste of schrijf je hieronder ↓ eenvoudig in en je ontvangt ze in je inbox.
Een jaar geleden werd ik benaderd door de JCI – Junior Chambers International – een netwerkorganisatie voor jonge ondernemende mensen. Ze hadden het voor elkaar gekregen om het jaarlijkse congres naar Nederland te halen en of ik daar wilde optreden, voor 8000 man in de Ziggo Dome. En ze waren druk bezig om Barack Obama te strikken.
Ik zei daar uiteraard volmondig ja tegen; voor iemand die graag meer in het buitenland aan de slag wil is een bijeenkomst met mensen uit 200 verschillende landen een uitgelezen kans en bovendien had ik nog nooit voor een zaal met zoveel (duizenden!) mensen gestaan.
De datum 8 november 2017 stond al tijden rood omcirkeld in mijn agenda en ik pakte de voorbereiding serieus aan; zo ging ik bijvoorbeeld in op de uitnodiging van TEDx Sittard om mijn internationale format te oefenen.
Intussen waren er tekenen dat het aan de organisatiekant niet helemaal op rolletjes liep. Zo was de Ziggodome inmiddels de RAI geworden en was Obama veranderd in Kofi Annan.
Ook nog steeds leuk natuurlijk.
Maar vorige week kwam ineens het bericht dat het congres gedownsized was naar 500 man, in het Muziekgebouw aan ’t IJ.
Hmm. Natuurlijk, ik was heus nog steeds blij en dankbaar dat ik er mocht optreden, maar ik was eerlijk gezegd ook een beetje teleurgesteld. Of laat ik het zo zeggen, normaal gesproken duurt teleurstelling bij mij slechts een paar seconden, ditmaal duurde het een beetje langer.
Maar goed, toen was het dus ineens 8 november. De dag begon met een ‘meet and greet’ met Kofi Annan. Dat was een nogal protocollair gedoe, waarbij iedereen stond te dringen om in z’n nette pak met Kofi op de foto te mogen. Kim en ik sloegen dat even over (laat die arme man met rust), maar we hebben hem wel de hand geschud en even met zijn vrouw zitten kletsen.
En toen beklom hij het podium en gebeurde er iets heel bijzonders. Tijdens de ontmoeting was hij heel toegankelijk en ‘gewoon’, nu was er ineens magie. Wat een uitstraling, wat een charisma. Ik ben niet heel snel onder de indruk, maar was het nu zeker.
Na de middagpauze moest ik zelf aan de bak. Ik stond in een line-up met Rutger Bregman, Claire Boonstra, Daan Roosegaarde en Thomas Rau.
Ineens (net op tijd) voelde ik de broodnodige spanning opborrelen – die blijkbaar door de ’teleurstelling’ achterwege was gebleven – ik gaf alles wat ik had (mijn lijf was vijf uur later nog van slag) en dat leidde tot mijn eerste staande ovatie ooit.