Crime scene Houtbaai

Voor de tweede keer in een maand tijd was ik in Zuid-Afrika. Ik had Kim daar de vorige keer achtergelaten, ze ging naar AfrikaBurn – wat mij ook heus leuk had geleken, maar met twee kleintjes thuis was dat nu geen optie.

Ik vloog dit keer eerst naar Johannesburg, naar Entelect, waarna ik even mocht bijkomen in het Saxon Hotel, waar Mandela ooit zijn Long Walk To Freedom schreef. Daarna vloog ik door naar Kaapstad, waar ik me weer bij Kim voegde en we na een dagje bijpraten naar Stellenbosch togen, voor een sessie op het Technopark.

Er waren wederom tal van leuke ontmoetingen, ik sprak met iemand die bij Elon Musk in de klas had gezeten 🙂 en had een mooi gesprek over Nooit Af met een Zuid-Afrikaanse uitgever die al vijf boeken van Nobelprijswinnaars heeft uitgegeven.

Een paar dagen later was er een meetup van Permanent Beta South Africa, de tweede, waarbij we eigenlijk maar een tiental mensen verwachtten, maar waar uiteindelijk wel dertig man verschenen.

Indrukwekkend was ons bezoek aan een township. We gingen er diep in, dit keer, met een gids. (Dat is nodig; want ik schrijf misschien wel altijd heel gezellig over Kaapstad, maar met 2500 moorden per jaar staat het in de top 15 van gevaarlijkste steden ter wereld). We kwamen bij een kinderopvang. Een bijzondere kinderopvang, die ook ‘ s nachts geopend is; onontbeerlijk in een omgeving waar veel vaders criminelen en alcoholisten zijn en veel moeders heel hard moeten werken om te kunnen overleven.
Maar we schrokken zo van de erbarmelijke staat van het interieur (en het gebrek aan matrasjes, dekens en luiers) dat we acuut besloten om te helpen, door de crèche een soort van te ‘adopteren’. Met slechts een paar duizend euro per jaar kunnen we 50 kinderen helpen en daarmee indirect hun moeders.

Maar toen.
Toen gingen we op onze laatste dag een wandeling maken. Dat proberen we elke keer te doen als we in Zuid-Afrika zijn.
Ditmaal wandelden we in Houtbaai, langs het water en na een flinke klauterpartij over rotsblokken, zagen we ineens iets liggen. Het leek wel een…. hand? Met nagels. En een eindje verderop…. schouderbladen? Een ruggengraat?
OMG.
Waren dit menselijke resten?
Waren we op een plaats delict gestuit?
Wat moesten we doen? Als het werkelijk om menselijke resten ging, dan konden we toch niet zomaar doorlopen? Als het hier een persoon betrof, dan had die misschien kinderen, of ouders…

Licht nerveus begonnen we foto’s te maken en we schakelden Google Maps in om de precieze locatie te bepalen. Net toen we het echt spannend begonnen te vinden, kwam het verlossende antwoord in de vorm van een bericht van de vriend van Kim, die chirurg is (en die we uiteraard even een foto hadden gestuurd): het betrof hier een baviaan. Onze menselijke hand bleek een bavianenvoet. Haha.

Het was wederom een geslaagde trip. In oktober vliegen we opnieuw naar het verre zuiden, voor de Finance Indaba in Johannesburg (ik sta aangekondigd op de sprekerslijst mét een ondertiteld interview) en een aantal bijeenkomsten in Kaapstad/Stellenbosch.

Op mijn blog op martijnaslander.nl kun je trouwens sinds kort op een categorie klikken (‘Afrika‘ bijvoorbeeld), en zo alle blogposts over dat onderwerp onder elkaar zien.

‘Papa is met het vliegtuig naar Afrika’ is als concept al behoorlijk doorgedrongen bij Robin. De laatste keer kwam ze me ophalen van Schiphol, samen met Anke en Pixie.

(Ik denk dat ze me een beetje gemist hebben. Ik hen in elk geval wel. Het was ook wel wat veel, twee keer in één maand tijd naar Afrika. Anke moest dat allemaal maar weer even in haar eentje opvangen. Wat ze heel goed kan overigens (ze vertrok gewoon zelf óók twee keer naar het buitenland, met onze dochters ;)), maar toch.)