TEDx

Het zou zwaar worden, ik wist het van tevoren. En dat was precies de reden waarom ik het ging doen: ik had wel weer eens zin in een situatie die me als spreker in een lastig parket zou brengen.

Ervaren sprekers hebben het moeilijker bij TEDx, is mijn theorie. Onervaren sprekers, die worden uitgenodigd om vanuit hun hart en passie een verhaal te vertellen, komen vaak weg met hun enthousiasme, maar beroepssprekers hebben bij TED meer te verliezen dan te winnen. De verwachtingen van het publiek zijn hoog en de organisatie vertrouwt blind op je, gaat ervan uit dat het wel goed komt, en programmeert je met een gerust hart aan het eind, als afsluitende spreker. The préssure!

Een uitermate confronterende bijkomstigheid van TEDx is bovendien dat de kans bestaat dat je video wordt opgepikt door een platform met tientallen miljoenen kijkers.

Ik ben een TED-fan van het eerste uur, maar heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik enigszins kritisch sta tegenover TEDx (de lokale (‘franchise’) versies van TED). Omdat er zoveel edities van TEDx georganiseerd worden, is de spoeling dun waardoor het lastig is om tot een indrukwekkende line-up te komen en de basis van TED – ideas worth spreading –  vaak verwordt tot stories worth telling. Ook leuk, maar toch echt wat anders. Ik had derhalve de lat hoog gelegd voor mezelf en wilde een TED-waardig idea worth spreading brengen.

Vervolgens besloot ik ook nog eens, samen met sprekerscoach Sander Datema, om uit mijn comfortzone te stappen door mijn vertrouwde houvast achterwege te laten: mijn macbook met openstaande tabs, waarlangs ik doorgaans mijn verhalen vertel.
Heel spannend. En nógal jammer dus, dat de gedegen voorbereiding die dit vereiste enigszins in het water viel doordat ik ziek werd.

Hoe het ging?
Het was pittig. Heel pittig.

Ik had expres een low key locatie opgezocht, ergens aan de rand van Nederland (Sittard-Geleen) zonder livestream. En gelukkig maar, want in the heat of the moment, op tweederde van het verhaal, raakte ik de draad van mijn verhaal kwijt. Gewoon echt. Weg. Black Out.

Het lukte me overigens om rustig te blijven en me goed te herpakken, en ook nog op zo’n manier dat er – met een beetje knipwerk –  in de video straks niets van te merken is. 🙂 🙂

Volgens anderen was mijn verhaal een waardige afsluiter van de dag. Maar persoonlijk was ik meer onder de indruk van de jongste TED-deelnemer ooit, het meisje XuanXuan van 8 jaar, die heel goed kan pianospelen en al het geld dat ze verdient met haar optredens aan goede doelen schenkt.