Magie kun je wel meemaken, maar niet uitleggen: Permanent Beta in Kaapstad

Gastblog van Mark Meinema

Sommige dingen kun je alleen achteraf een beetje begrijpen. De eerste Permanent Beta Meetup in Zuid-Afrika was zoiets. Dat het leuk zou worden was ik niet bang voor. Maar doordat ze daar voor het eerst meemaakten hoe gaaf het is een echt open uitwisseling van ideeën te hebben met mensen die uit heel diverse uithoeken en netwerken komen werd het veel meer dan gaaf.

Een een paar maanden geleden belde Martijn en hij vroeg me: ‘Wil je op avontuur? We gaan in november naar Kaapstad voor de eerste Permanent Beta Meetup en ik zou jou er graag bij hebben’.

‘Eh… Tuurlijk! Leuk! Maarre… Wat ga ik daar doen dan en waarom ik?!’

‘Nou, je hoeft alleen Mark te zijn en het lijkt me gewoon een goed idee dat jij er ook bij bent.’

Nee, dat snapte ik ook niet echt 🙂

Hartje Kaapstad lijkt het op veel plekken op een normale Europese stad met voornamelijk Europese mensen. Alles ziet er netjes uit, heeft bordjes, keurmerken en logo’s en alles is heel ordelijk.

En als je dan het centrum uitrijdt over de goed onderhouden wegen is het, na nog een (keurig) hek, ineens toch echt een derdewereldland. Zo ver je kunt kijken zijn er krottenwijken waar naar weinig blanken zich wagen en waar het helemaal niet zo netjes en aangeharkt is.

Alsof ze twee totaal verschillende beschavingen bij elkaar hebben gepropt, maar vergeten zijn te roeren.

Mijn meest indringende ervaring was gelijk al bij aankomst bij ons appartement. Een paar mannen waren kabels in de stoep aan het ingraven. Toen we onze koffers uit de taxi haalden, bood één van hen aan even te helpen en maakte aanstalten de grootste koffer voor me te pakken. Best lief, maar niet nodig want kon ik zelf ook prima. Dus dat zei ik heel beleefd en pakte de koffer zelf.

Daarop trok hij razendsnel zijn hand terug en verontschuldigde zich. Het was alsof ik dacht dat hij er net de koffer vandoor zou gaan.

Later hoorde ik dat het vrij gewoon is dat als donkere mensen een auto naderen met een blanke aan het stuur, regelmatig gauw het raampje omhoog wordt gedraaid.

Tijdens de Permanent Beta bijeenkomst sprak onder andere Mpumelelo over een door hem gestart project waarbij mensen die nog nooit in de townships waren geweest daar te eten worden uitgenodigd bij een aantal families.

[Filmpje verhaal pume]

Een prachtige manier om te zorgen dat het normaler wordt mensen als personen te zien en niet als leden van een groep of ras. En precies zo’n benadering is nou net het fijne van Permanent Beta: mensen uit verschillende werelden komen bij elkaar om te delen wat ze kunnen, wat ze weten en wat gelukt is en wat heel leerzaam de mist is ingegaan. En dat alles op een veilige manier.

Achteraf niet zo raar dan ook dat de eerste Permanent Beta enorm aansloeg. Ineens gingen bij mensen lampjes branden en gingen ze zien hoeveel moois er kan gebeuren als zoveel diversiteit bij elkaar komt. Maar dat het zó mooi was hadden we van tevoren niet kunnen verzinnen.

Het mooiste is: er is niets aan te voorspellen of van tevoren te bedenken. Sommige dingen kun je niet uitleggen, maar moet je gewoon doen en kun je alleen achteraf snappen.

En dat is veel beter dan gaaf: dat is magisch.