Wait But Why?!

‘It hit me that he wasn’t just doing awesome things in the world – he was a master at looking at the world, asking “What’s really going on here?” and seeing the real answer.’
Al enige tijd volg ik het briljante blog Wait but Why van filosoof Tim Urban (niet te verwarren overigens met de – eveneens briljante –rechtbanktekenaar Petra Urban) waar op toegankelijke en humoristische wijze (met héél leuke tekeningetjes!) de huidige dingen op het gebied van wetenschap en technologie verklaard en geduid worden.
De vaak bizar lange blogposts zijn goed doorwrochte, psychologische analyses van fenomenen en personen.
Hoogst verhelderend én vermakelijk.

Zo verscheen onlangs het vierde en laatste deel van een serie overElon Musk.
En hoewel ik geen idolen heb, komt Elon Musk (net als Richard Branson) wel enigszins in de buurt. Ik kijk in elk geval met grote be- en verwondering naar zijn inspanningen.

Elon Musk spoort niet. En ik heb nou eenmaal een voorliefde voor mensen die niet sporen. Mafketels en klojo’s, van de goede soort.
Types waarmee ik ooit mijn hunebed mee bouwde, en die worden bedoeld worden in het boek The Freaks Shall Inherit The Earth.

Elon Musk is met twee dingen bezig:
1- Het redden van onze planeet
2- Bedenken hoe we naar Mars kunnen met z’n allen, mocht plan 1 mislukken.

Ja, en dat klinkt misschien inderdaad nogal ambitieus.
Maar dat komt mede doordat het bij mafketels en klojo’s nou eenmaal vaak aan tekst ontbreekt om precies te kunnen uitleggen hoe het zit met de dingen waarmee ze bezig zijn. Omdat die tekst er gewoonweg nog niet ís, of omdat het op z’n minst een geniale mafketel vereist om het op waarde te kunnen schatten – en daar zijn er nou eenmaal niet zo heel veel van.

Maar af en toe lukt het en vind je ineens ergens een pareltje, zoals bijvoorbeeld deze monoloog van Anton Ego in Ratatouille. (Een tekst die wordt toegeschreven aan Steve Jobs.)

Tim Urban slaagt daar dus wat mij betreft ook in, in dit laatste stuk over Elon Musk op Wait But Why: The Cook and the Chef – Musk’s Secret Sauce, waarin overdrachtelijk het verschil tussen cooks enchefs wordt uitgelegd.
En zonder mij ook maar op enige wijze te willen vergelijken met iemand van het kaliber van Elon Musk, kwam ik een geweldig inzicht tegen, dat ik als mens en als storyteller goed kan gebruiken.
Ik heb eindelijk tekst gevonden om te kunnen uitleggen hoe het is om doelen te hebben, die voor anderen onmogelijk lijken (en dus vaak als megalomaan worden betiteld).

Er is een relatie tussen doelen en mogelijkheden.
Onmogelijke doelen zijn heel ver weg, die haal je niet zomaar dichterbij. Om de afstand te verkleinen moet je dus kijken hoe je je mogelijkheden kunt vergroten. Want als je mogelijkheden toenemen, neemt de haalbaarheid van je doelen ook toe… en zijn doelen die voor anderen nog steeds debiel klinken, voor jou ineens volkomen logisch! (Zo klinkt voor veel burgers meevaren op een militaire onderzeeër niet echt als een haalbaar doel. Maar sinds mijn recente ontmoeting met de Commandant Zeestrijdkrachten, is zo’n doel/wens ineens een stuk reëler….)

Focussen op het vergroten van je mogelijkheden. Dat is, volgens Urban, wat de chefs – of mafketels, zoals ik ze hierboven noemde – doen. En ze zijn niet bang voor onbelangrijke bijzaken, zoals bijvoorbeeld de kans op mislukking.

‘…so if we want to think like a scientist more often in life, those are the three key objectives: to be humbler about what we know, more confident about what’s possible, and less afraid of things that don’t matter.’

Ik zeg het niet vaak zo expliciet, maar nu dan toch: Lezen!