USA: LA/NY

Ik weet nog dat ik niet al te lang geleden riep dat ik wel wat meer internationale dingen wilde doen…..nou, het blijkt wel weer: be careful what you wish for!
De laatste paar maanden alleen al was ik in Helsinki, Kaapstad, Pretoria, Johannesburg, Los Angeles, Palm Springs en New York…

De horizon lonkt nog steeds en de avonturen bevallen me prima. Ik heb immers een missie!

Begin deze maand vloog ik samen met mijn lief Anke naar de VS.
Eerst samen naar Californië, voor een klus van mij, en daarna samen naar New York, voor een klus van Anke. Hoe leuk! En wat een fantastische opportunity om work en pleasure te combineren.

Anke was zo snugger geweest om een cabrio te huren (in LA schijnt altijd de zon, ook in november): een Chevrolet Camaro, zo’n ontzettend benzinemonster, haha. (Mensen die mij kennen weten dat ik niet zoveel met auto’s heb. Maar het gekke is, als ik eenmaal in zo’n ding zit, dan wil ik ineens wel zo hard als ik kan en mag.)
Hoe dan ook, onze Camaro convertible bleek topgear voor een Hollywood-roadtrip:

 

Venice
We begonnen in Venice. Ik was er al eens geweest, in 2000, en het viel me op dat het sindsdien wat is verpauperd.
We vonden het straatje dat ons was aangeraden en gingen naar binnen bij een koffietentje, waar ze gek genoeg ook schoenen verkochten.
We bleken te zijn binnengestapt bij TOMS. En niet zomaar een vestiging, maar toevallig de plek waar TOMS ooit was begonnen. (Dat voelde dus ineens een beetje alsof we in de garage van Steve Jobs stonden.)

Ik begon maar eens wat schoenen te passen; de situatie vroeg er tenslotte om. En ben ik normaal gesproken een nógal lastige schoenenkoper, nu had ik binnen 10 minuten zomaar drie paar gescoord! Of eigenlijk zelfs zes paar, want dat is namelijk wat TOMS doet: voor ieder paar schoenen dat verkocht wordt doneert TOMS een paar schoenen aan een kansarm kind. TOMS noemt zich niet voor niets de ‘One for One Company’.
Anke wist in dezelfde winkel een zonnebril te scoren, die – je raadt het al – een kind in een ontwikkelingsland helpt met een oogoperatie.

En nog een alleraardigste bijkomstigheid: als je met TOMS aan je voeten of een TOMS op je neus waar dan ook ter wereld een TOMS-store binnenloopt, krijg je altijd gratis koffie! (Nu nog even uitvogelen hoe we een kind uit een ontwikkelingsland bij zo’n koffietentje krijgen..:))

Maar serieus, ik vind het een prachtig voorbeeld van een innovatieve onderneming waarbij maatschappelijke verantwoordelijkheid echt tot de core van het design van de onderneming hoort.
Dat is iets heel anders dan een MVO-beleid voeren als schaamlap, omdat je voorheen teveel hebt gejat van samenleving.

 

Santa Monica
TOMS bleek nog meer voor me in petto te hebben, want mijn oog viel er op een kortingscode van de barbier in Santa Monica. En aangezien mijn haar wel aan een opknapbeurtje toe was (veel vliegen, droge lucht) wisten we wat ons te doen stond: Next stop Santa Monica.
Waar we zomaar tegen de Bulletproof Coffee-winkel aanliepen van Dave Asprey, die ik nog ken van Quantified Self. It’s a small world after all.

Vanaf Santa Monica ging onze reis verder naar Palm Springs, via Mulholland Drive, een waanzinnig gave route, dwars door de heuvels van Hollywood, met spectaculaire vergezichten.

 

Palm Springs
In Palm Springs vond mijn sessie met de luchtmacht plaats, waarbij o.a. luitenant-generaal Schnitger aanwezig was. Mijn uitnodiging had ik te danken aan een succesvolle lezing voor de Luchtmacht, eerder dit jaar in Nederland.
Het was al met al erg interessant, ook omdat ik een week eerder de Defensie-top te pakken had gehad; vijftig generaals in een ruimte die een uur lang met elkaar in debat gingen en waarbij ik ook nog even de hoogste baas van de Marechaussee kon bedanken voor het gedrag van Aad.

 

De dag na mijn optreden gingen we maar eens een beetje rondkijken in Palm Springs. Ik wist dat eigenlijk niet, maar Palm Springs is geweldig! En ik ontdekte allemaal dingetjes die ik niet wist.

• Door de combinatie van palmbomen en bronnen (de plaatsnaam zegt het al :)) is Palm Springs vanaf de jaren ’40 een populair wellnessoord voor Hollywood-celebrities. En al die celebrities namen natuurlijk celebrity-money mee, wat de architectonische rijkdom verklaart.
• In de jaren ’80 kreeg palm Springs een nieuwe impuls, gek genoeg door het uitbreken van de Aids-epidemie. Veel rijke gays uit Los Angeles die dachten dat ze dood zouden gaan, verkochten al hun bezittingen en vertrokken naar Palm Springs om daar nog even van het leven te genieten. Veel van hen gingen natuurlijk helemaal niet dood, en zijn vervolgens maar gewoon gebleven.
  Daarom heeft palm Springs met 60% de hoogste gay-populatie ter wereld. En dat verklaart, althans volgens Richard Florida (The rise of the creative class) waarom er zo’n stijlvol, flamboyant en creatief klimaat heerst. Gays trekken mensen met smaak aan.

Anke en ik kwamen op een legendarische plek terecht: Norma’s. Waanzinnig! Ik zou er wel willen wonen. Het is een restaurant op een landgoed, in jaren ’50/’60/’70-stijl, waar maar liefst zeven presidenten voor langere tijd hebben vertoefd. (En er kleeft meer historie aan; Robert Downey jr werd hier bijvoorbeeld op het dieptepunt van zijn carrière uit zijn hotelkamer getrokken.)

 

Toen we terug waren in LA om het vliegtuig naar NY te nemen, hebben we (na nog even te hebben geconstateerd dat het hoofdkwartier van de app Tinder in LA is gevestigd, maar dit terzijde), geluncht bij Chateau Marmont. Een hotel/restaurant dat is gemodelleerd naar een koninklijk paleis in de Loire, waar ik ooit over had gelezen in een magazine. Het is o.a. het hotel waar (Blues Brother) James Belushi aan zijn eind kwam en waar Jim Morrison een tijd gewoond heeft. (Jim Morrisson is een van mijn helden. En dan bedoel ik niet zozeer de muzikant en de dichter, maar de filosoof.)

 

New York
Anke was gevraagd om het productieteam van The Next Web Conference te komen versterken. Ik vloog met haar mee, om een paar dagen samen door te kunnen brengen in New York. Bovendien had ik er een paar afspraken via Robbert Zoon, o.a. met Jacob Willemsen, de eigenaar van een bedrijf dat de belangen behartigt van Nederlandse ondernemers die zaken doen in Amerika. Het was weer reuze grappig: hij bleek te hebben gewerkt voor het Havenbedrijf Amsterdam, waar ik momenteel Portgame voor aan het mede-bedenken ben.

Een andere afspraak was met de Nederlandse consul-generaal in New York: Rob de Vos. Een geweldig erudiete, ervaren diplomaat die eruit ziet alsof hij zo uit een film ontsnapt is. Het was een allerhartelijkste ontmoeting. We hebben een wandeling gemaakt langs geweldige plekken en gebouwen en hadden veel om over te praten. Over het verschil tussen de Nederlandse en Amerikaanse vastgoedhandel. En over Zuid-Afrika, waar Rob een tijdlang Ambassadeur is geweest.
Al wandelend botsten we trouwens ineens bijna tegen Richard Branson op. (Ik heb hem geheel tegen mijn natuur in maar niet gestoord, omdat hij een heel gevolg om zich heen had en de situatie er niet helemaal om vroeg.)

Wat trouwens een echte aanrader is en als ervaring dus het vermelden waard, is de High Line. Het is een oude bovengrondse metrolijn richting Greenwich en Soho, die niet meer in gebruik is en helemaal begroeid, waarover je een prachtige wandeling kunt maken.
Oja, en uiteraard ben ik nog even naar een van mijn favoriete bedevaartsoorden geweest: de New York Library. Een waanzinnig plek (daar ooit nog eens te mogen spreken, staat hoog op mijn bucketlist). Ik vind het heerlijk om er een paar uurtjes met een krantje en een laptop te zitten. Helaas was de zaal die ik er zo fijn vind net gesloten i.v.m. een renovatie.
Een teleurstelling die overigens weer ruimschoots werd goedgemaakt door een geweldig diner bij TAO, een restaurant waarvoor je minstens 4 weken van te voren moet reserveren. (Laat dat soort dingen maar aan mij over…)

Al met al was het een prachtig Amerika-avontuur, dat voelt als het begin van nog een hele reeks Amerika-avonturen…