Out of control!

Het lijkt of ik ineens ben doorgeschoten naar the next level. Ik ben met zoveel dingen tegelijk bezig, het piept en het kraakt en begint zelfs her en der barstjes te vertonen.
Zo had ik pas voor het eerst een dubbele boeking – dat had te maken met de overgang naar de Phone 6+ en iOS8 waardoor mijn agenda kuren vertoonde, maar tóch slordig – en we hadden een paar Permanent Beta bijeenkomsten die net niet helemaal goed genoeg geregeld waren…
En daarnaast merk ik dat ik het hartstikke lastig vind om dingen los te laten, maar ik participeer tegenwoordig in zoveel dingen dat ik onmogelijk overal zelf bij aanwezig kan zijn.

Ik ben momenteel aan het onderzoeken hoe erg dit eigenlijk allemaal is – en áls het erg is, wat ik eraan kan doen.
Onwillekeurig moest ik hierbij aan Leo Babauta denken, met wie ik jaren geleden heb samengewerkt om zijn boekje Zen to Done uit te laten geven. En hoe grappig, in zijn laatste blogpost schetst hij exact mijn probleem:

Today I say yes to an email request, tomorrow I say yes to a party invitation, then I get asked to a quick cup of coffee, then I decide to be a part of a project. One yes at a time, and soon my life is full and I don’t know how I got so busy.

Haha. Zo is het dus precies, ‘one yes at a time,’ en ineens zit je helemaal vol.
De oplossing die Babauta biedt klinkt eenvoudig en zou wel eens heel doeltreffend kunnen zijn: Zie je leven als een lege container met een beperkte inhoud en stel jezelf de vraag: Wat wil ik erin stoppen, en wat niet?
Als je dat duidelijk voor ogen hebt, kun je je bij alles wat voorbij komt simpelweg afvragen: is dit een van mijn container-items?

Fouten maken op zich, daar heb ik trouwens geen problemen mee. Sterker nog, ik vind dat er veel meer fouten gemaakt moeten worden. Of beter: gemaakt mogen worden.
Fouten zijn belangrijke vitamines, zeg ik altijd.
Het is een bekende Nederlandse uitdrukking: ‘leren van je fouten’ , maar intussen mag het in dit land bijna nergens!
Zowel in het bedrijfsleven als de politiek zie je het regelmatig gebeuren: als iemand een fout gemaakt heeft, dan moet ie weg! Hij of zij wordt overgeplaatst naar een andere afdeling, of vliegt zelfs de laan uit.
En dat is eigenlijk heel gek, want deze persoon weet nu net hoe het niet moet, en zal heus niet weer een dergelijke fout maken. Toch?

Hoe tegen het maken van fouten wordt aangekeken is in grote mate cultureel bepaald. In de VS tel je nauwelijks mee als je niet al twee of drie keer in je leven failliet bent gegaan, maar in Nederland kun je wel inpakken als dat gebeurt.

Nederlanders zijn bang om fouten te maken. En logisch ook! Als je een fout maakt krijg je op je flikker.
We zeggen het in feite niet goed: we zijn niet bang om fouten te maken, we zijn bang voor de consequenties. Het is zoals Daniel McCabe riep op Twitter: ‘People are not afraid of failure, they are afraid of the blame.’

Het wordt hoog tijd dat deze foutencultuur in Nederland gaat veranderen.
Met Permanent Beta zijn we daar al leuk mee bezig. Permanent Beta gaat over beginnetjes maken en daar horen fouten nou eenmaal onherroepelijk bij.

Er is trouwens een heel verhelderend artikel verschenen over Permanent Beta. Beter kunnen we het niet uitleggen. Dus voor iedereen die nog steeds niet helemaal snapt wat Permanent Beta behelst, klik op de cover en lees!

(Niet geabonneerd op de Permanent Beta nieuwsbrief? Lees hem hier.)