Over provincies

Het plan van Plasterk om een grote superprovincie te maken van Utrecht, Noord Holland en Flevoland, is van de baan.

Mooi, zeg ik.

Ik vond het namelijk niet zo’n goed plan.

Steeds vaker ook hoor ik trouwens de roep om provincies maar helemaal af te schaffen.
Nee! Niet doen!
Ik ben het van harte eens met Benjamin Barber’s Why mayors should rule the world.
Ik ben ervan overtuigd dat je in de regio veel meer voor elkaar kunt boksen. En dat als regio’s gaan samenwerken ze veel meer kunnen bereiken (en sneller vooral) dan vanuit Den Haag.

(Vind ik – als ik dit verder doortrek – dan ook dat we van Brussel af moeten? Daar ben ik nog niet uit. Ik kom daar op terug.)

Ik kom veel bij overheden en denk na over hoe we georganiseerd zijn. Negen paar jaar geleden heb ik samen met Jan Willem Wolff in opdracht van de Tweede Kamer onderzoek gedaan naar de dualisering van provincies. We hebben samen elk provinciehuis van binnen gezien en een gedegen bijdrage geleverd aan het rapport Zonder Wrijving geen Glans.

Provincies moeten vooral blijven. Als we dan toch staatkundige veranderingen moeten maken en iets moeten afschaffen, laten het dan de ministeries zijn. Want ministeries maken beleid. En als er iets is waar in het Easycratisch tijdperk minder behoefte aan is is het beleid. Op veel plekken gaan dingen tegenwoordig veel beter en sneller zónder beleid. (Wat overigens niet hetzelfde is als zomaar wat doen.)