Plankenkoorts

Minstens duizend keer stond ik al op het podium; je mag wel zeggen dat ik een ervaren spreker ben. En meestal voel ik me ook heus op mijn gemak voor een volle zaal.
Maar niet altijd hoor!
Onlangs moest ik een lezing geven op Big Improvement Day (een event dat bruggen bouwt tussen de private en publieke sector, met zo’n 40 bevlogen sprekers van allerlei pluimage) en it scared the crap out of me. Niet overdreven: ik scheet echt bagger.

Tien minuten had ik, om mijn verhaal te doen, voor een stampvolle zaal met daarin de top van ministeries en het bedrijfsleven én de pers. En tien minuten, dat is best heel kort om de zaal mee te krijgen én ook nog echt iets te vertellen. Zonder populistisch te worden. Zonder uit de heup te gaan schieten of te strooien met oneliners. (Ik sprak laatst iemand die het volgende business-model hanteert: ‘Hoe langer ik mag vertellen bij een lezing hoe goedkoper het wordt’. Ik snap deze man.)

Voor ik het podium betrad stond daar Daan Quakernaat, met een ongelofelijk goed verhaal over de confrontatie aangaan met je angsten. Ik zag daarin ineens een prachtig bruggetje naar de eigenschappen die de moderne renaissancemens nodig heeft en besloot in een split-second mijn intro te veranderen.

Doodeng, maar het pakte godzijdank goed uit, ik kreeg onwijs leuke reacties (zelfs Ali B kwam naar me toe! :)) en ik heb volgens mij een paar interessante openingen gevonden voor klussen in het buitenland. (Daar hou ik namelijk heel erg van; presentaties geven in het buitenland. En ook wel in lekker-warm-ver-weg-buitenland. Ik denk ik noem het hier ook nog maar even.)

(Valt het op, trouwens? Mijn plankenkoorts?)

Edit februari 2014: Wat een leuke, lieve en hartverwarmende reacties heb ik gekregen op mijn ‘stagefright’-bekentenis!

Voornamelijk van mensen die heel blij waren om te horen dat ook iemand die jaarlijks meer dan 100 lezingen geeft nog last van zenuwen heeft, en zeiden dat dit hen helpt bij hun eigen podiumperformance.

Ik ga nog iets verklappen: als ik een heel spannende presentatie moet geven, draai ik vaak van tevoren heel hard het nummer Lose yourself van Eminem. Ik heb niet perse iets met rappers in het algemeen of met Eminem in het bijzonder, maar Lose Yourself verwoordt precies hoe het is om te moeten presteren, op het juiste moment.
Het nummer komt uit de absoluut zeer boeiende film 8 Mile, uit 2002.

Het grappige is dat Eminem op dit moment weer een enorme hit heeft, samen met Rihanna, The Monster. Waarin Rihanna beweert bevriend te zijn met de monsters onder haar bed.
Nah. Dat zeg ik ook altijd!