Nog altijd word ik op congressen aangekondigd als lifehacker.
In 2005 las ik dit artikel in de New York Times en ik was zo ontzettend blij dat er een woord was voor iets dat ik al de hele tijd deed, dat ik het onmiddellijk heb omarmd en er vervolgens vele publicaties en lezingen aan heb gewijd.

In 2006 richtte ik samen met o.a. Sanne Roemen, Daan Kortenbach en Frank Meeuwsen de website lifehacking.nl op, een van de meest invloedrijke websites in Nederland over slimmer werken, slimmer leven, persoonlijke ontwikkeling, kennismanagement en DIY.
Langzamerhand ben ik me meer gaan richten op easycratie en hou ik me persoonlijk niet meer zo actief bezig met de website, maar ik blijf uiteraard altijd lifehacker! (Easycratie is natuurlijk eigenlijk óók gewoon lifehacking, maar dan vertaald naar organisaties.)

Ook Fokke en Sukke hebben lifehacking ontdekt en dat is best logisch; het is een onderwerp dat bijna vraagt om ridiculisering. Want waarom zou je uren tijd en veel energie stoppen in iets dat je vervolgens maar een paar seconden tijdsbesparing oplevert? Dat heeft toch geen zin!?
Nou, echt wel dat dat zin heeft! Die paar seconden tijdswinst is namelijk niet het enige dat er te winnen valt. Terwijl je iets aan het hacken bent – een oplossing aan het zoeken bent voor een alledaags probleem – vergaar je inzichten en verwerf je nieuwe vaardigheden die later, in andere situaties, weer van pas kunnen komen.
Herman Kopinga illustreert dit prachtig in dit filmpje:

Herman had bedacht dat hij een likejar wilde maken, maar moest zichzelf onderweg allerlei deelvaardigheden aanleren (solderen, printplaatjes programmeren, etc.) om telkens een stapje verder te komen. Vergelijk het met een game; ieder level vereist andere skills, die je allemaal moet ‘masteren’ om het spel uit te kunnen spelen.

Zo ben ik bijvoorbeeld ongelofelijk enthousiast over het automatiseren van allerlei taken op mijn iPhone (via Drafts, Due en url-schemes – voor de meeste lezers misschien een wat te technisch verhaal, maar voor wie het interessant vindt: lees hier, hier en hier) en dus niet puur vanwege het directe gemak dat het me oplevert, maar vooral om mezelf te bekwamen in nieuwe vaardigheden, die later weer handig kunnen zijn.

Over Fokke en Sukke gesproken, ik ontmoette laatst op een evenement Bastiaan Geleijnse, een van de bedenkers van de welbekende strip. Hij bleek ook in Haarlem te wonen en bood me een lift aan naar huis.
En aangezien hij officieel verstand heeft van humor, was dit een uitgelezen kans voor mij om eens wat beter te gaan begrijpen hoe dat nou eigenlijk zit bij mijn lezingen. Ik ben geen humorist; een zaal aan het lachen krijgen is geen doel op zich (eerder een middel?), maar het gebeurt wel regelmatig – en ik heb dus geen idee hoe dat werkt, of hoe ik dat doe, dat is nogal een troebel gebied voor me. Enfin, het leverde een zeer leuk en verhelderend gesprek op.