Deeleconomie & reputatie-economie

Wat Jeremy Rifkin schreef in The Age of Access is ontegenzeggelijk actueel: half Nederland heeft het inmiddels over de deeleconomie.
Bezit wordt steeds minder belangrijk, het gaat erom dat je toegang hebt tot de dingen die je nodig hebt.
Ik zeg altijd maar zo: Je kunt veel beter vrienden hebben met een zeilboot, dan zélf een zeilboot.
Nee serieus, waarom zou je zelf een hogedrukspuit in je schuur willen hebben staan (die je misschien hooguit twee keer per jaar nodig hebt) als je buurman er al een heeft? En die je heus wel mag lenen, omdat de buurman op zijn beurt weet dat hij jouw boormachine mag gebruiken in voorkomende gevallen?

Dingen delen scheelt geld, het scheelt ruimte en het is – om het woord maar weer eens te gebruiken – duurzaam.
Sociale initiatieven op dit vlak schieten uit de grond. Zo kun je je auto delen via Mywheels, je maaltijden op Thuisafgehaald, voor het lenen van allerlei spullen kijk je op Peerby en er bestaat tegenwoordig ook al een platform om je niet afgestempelde treinkaartjes een tweede leven te geven.

De deeleconomie heeft overigens alles te maken met de reputatie-economie, waarover ik Justien Marseille al jaren geleden hoorde spreken.
De meeste mensen zijn heus hartstikke bereid hun spullen uit te lenen, maar niet aan mensen die stom zijn en dingen stuk en vies maken. Logisch!
Het is dus handig om een goede reputatie te hebben. Je reputatie is namelijk je sociaal kapitaal.
Tara Hunt schreef hierover een boek: The Whuffie Factor. (Leuk detail: ik was betrokken bij de vertaling en mijn vriendje Erno Hannink schreef het voorwoord.)
De titel ontleende ze aan Down and out in the magic kingdom, een Science Fiction roman uit 2003 van Cory Doctorow, over een economie van overvloed, waarin geld geen rol meer speelt. Het enige betaalmiddel is de zogenaamde whuffie, waarvan de waarde wordt bepaald door het respect en de waardering die anderen voor je hebben.

(Dat vind ik dus leuk hè, als dingen die  SF schrijvers bedenken, daadwerkelijk uitkomen!)