Waardebepaling Achteraf en lezingen
Gepubliceerd: 27 december 2011
Door: Martijn Aslander
Tegenwoordig vind je mijn wekelijkse portie belevenissen, inzichten, mijmeringen én handige tips op World Hey bekijk hier de laatste of schrijf je hieronder ↓ eenvoudig in en je ontvangt ze in je inbox.
Waardebepaling Achteraf en lezingen
Over geen van mijn onderwerpen heb ik de afgelopen jaren zoveel discussie en misverstanden gezien als over Waardebepaling Achteraf. Mijn doorlopende experiment met alternatieve waardemodellen om van daaruit op zoek te gaan naar manieren om uit het ‘Tijd Ruilen Voor Geld’ – paradigma te komen.
Oorsprong
De bottom-line van Waardebepaling Achteraf is simpel: Het dominante beloningsconstruct van de westerse samenleving is tijd ruilen voor geld (salaris = aantal uren x tarief, enzovoort). Mijns inziens is dat destijds begonnen als vervanging van stukloon en dus gebaseerd op werken met je handen.
In 2011 werken er miljoenen mensen als kenniswerker, doet men werk met het hoofd terwijl ons beloningssysteem nog steeds gebaseerd is op het oorspronkelijke ‘werken met je handen’. En dus automatisch op ’tijd ruilen voor geld’.
Al jaren mogen de mensen die iets aan me gehad hebben zelf bepalen wat ze het waard vinden, achteraf wel te verstaan. Want ik vind het nog steeds raar dat je vooraf al kunt weten wat een presentatie van mij waard is. Ik weet van tevoren nooit wat ik toevoeg, omdat de interactie met de zaal er nog niet is. Hierdoor kan ik me altijd op de echte vraag concentreren, en kom ik razendsnel tot mijn onderscheidend vermogen. En weet ik of ik me op de juiste plek bevind. Door me Achteraf te laten Waarderen wordt mijn waarde ook veel sneller duidelijk op het moment dat ik voor een zaal sta.
Congresindustrie
Met grote regelmaat spreek ik op congressen, en vaak merk ik dat sprekers een soort ‘sluitpost’ zijn. Wonderlijk. Er worden bakken met geld uitgegeven aan folders en ander PR materiaal. Er worden dure zalen gehuurd, de catering is tip top in orde, en er wordt een (vaak bekende tv-figuur) als dure dagvoorzitter geregeld. En dan moeten ook de sprekers nog betaald worden.. Maar daar is dan geen budget meer voor.
Afgelopen jaar ben ik herhaaldelijk geconfronteerd met congresorganisatoren die, als argument voor een laag budget voor sprekers, aanvoerden dat ze al zo ontzettend veel moeite moeten doen om bezoekers voor hun evenement te vinden. Daarbij zeiden ze dat PR nu eenmaal erg duur is en er daardoor niet zoveel budget is voor de sprekers.
Ik denk dat er een weeffout in hun denken zit. Als je focust op goede sprekers, dan zingt dat vanzelf wel in de sociale media rond. En als je je voorneemt om de aller-allerbeste sprekers en verhalen op je evenement te krijgen, dan liggen mensen na verloop van tijd heus wel in slaapzakken voor je deur om een kaartje te mogen kopen.
Mijn ervaring is dat voor een goed evenement vooral de inhoud belangrijk is. De inhoud die bevlogen en betrokken gebracht wordt. En de rest is bijzaak in plaats van hoofdzaak. In mijn geval hoor ik achteraf wat de organisatie van mijn presentatie vond en óf en hoeveel ik mag factureren. Soms krijg ik veel meer dan ik had ingeschat, en soms veel minder. Gemiddeld ben ik prima tevreden.
Een misverstand over mijn visie op Waardebepaling Achteraf is dat het me helemaal niets uitmaakt wat ik voor een presentatie krijg. Integendeel! Elke keer ben ik weer benieuwd hoe de organisatie is omgegaan met de waardering en wat de uitkomst is.
Vanuit macro perspectief bekeken kijk ik naar de grote lijn. Aan dat waarvan ik vind, dat het op maatschappelijk gebied veranderen moet. Ik wil mensen en ideeën in beweging zetten. Innoveren en ontwikkelen. Maar daarnaast ben ik ook een mens (micro perspectief), en heb een persoonlijk gevoel bij wat ik waard ben. Gelukkig gaan de meeste Waardebepalers daar prima mee om.
Onbalans
Onlangs was ik op een congres waar ik een veel lagere vergoeding kreeg dan de andere sprekers, terwijl ik lovende reacties kreeg op mijn performance. Dat voelde nogal scheef en uit balans. Wat mij betreft is het zo dat, als ik net zoveel of wellicht meer waarde toevoeg dan de best betaalde spreker, ik dan ook minimaal net zoveel zou moeten krijgen. Dat zou ‘eerlijk’ zijn. Dit is natuurlijk ook het risico van Waardebepaling Achteraf. Hier ben ik nog een list voor aan het verzinnen, zonder het concept van WBA geweld aan te doen.
Hoe kies ik mijn presentaties?
Ik kijk naar mijn agenda: Waar ben ik de dag ervoor? De dag er na en de dag zelf? Logistiek is het namelijk te onhandig om bijvoorbeeld drie keer in een week Groningen – Zeeland op en neer te reizen. Dus houd ik daar altijd rekening mee. Ik kijk naar de organisatie: Wie organiseert het? Op welke locatie is het en hoeveel tijd krijg ik? Voor welk onderwerp word ik benaderd, wie zitten er in de zaal, is er budget, en wie zijn de andere sprekers of de dagvoorzitter? Deze hele mix van punten weeg ik af in mijn keuzes. Al is het nooit een wet van meden en perzen.
Wat ik geleerd heb
De meeste organisaties kunnen niet omgaan met WBA en bepalen stiekem al van te voren wat ze me geven. Dat snap ik best, zolang ik het maar niet weet. Dit lijkt inconsistent met bovenstaande tekst, maar de lol om in volledige vrijheid op een podium te staan is me veel waard. De kern van mijn keuze om met WBA te werken, heeft namelijk niets met winstmaximalisatie te maken. Het is de handelingsvrijheid van het moment. En de bewustwording dat we eerst handelen, en daarna waarderen.
Veel mensen denken dat WBA hetzelfde is als gratis en proberen daarom mijn lezing te boeken. Om die reden vraagt mijn boekingsbureau tegenwoordig of er budget is om mij te vergoeden indien ik enorm van waarde was. Ik vind het, zoals gezegd, helemaal niet zo erg als ik geen vergoeding krijg voor een presentatie, zolang de organisator ervan maar eerlijk is. Dan heb ik de vrijheid om te kiezen.
Mocht je meer over Waardebepaling Achteraf willen weten, dan kun je hier een leuk stuk lezen van de mensen van het Durf te Vragen Team.